Οπως φαίνεται, η χώρα σε λίγες ημέρες θα επιστρέψει στις αγορές. Με
επιτόκιο ακριβότερο από αυτό που μας δάνειζαν οι κατά την αντιπολίτευση
"διεθνείς τοκογλύφοι" της ΕΕ, αλλά έτσι "αγοράζουμε" εθνική ανεξαρτησία
και βγαίνουμε από το Μνημόνιο. Και αντί να μιλάμε γι' αυτήν την ιστορική
από κάθε άποψη ημέρα, μία εβδομάδα τώρα ασχολούμαστε με τις ασυνάρτητες
προτάσεις μομφής του ΣΥΡΙΖΑ, το "όχι" του Γ. Παπανδρέου και τις
αθλιότητες Μπαλτάκου - χρυσαυγιτών. Γιατί τώρα; Γιατί είναι οι
τελευταίοι σπασμοί όσων επένδυσαν στην "έφοδο για τη δημοκρατική
ανατροπή" και όσων αντιλαμβάνονται ότι ο κλοιός γύρω τους σφίγγει και
ότι η δημοκρατία αμύνεται.
Και είναι κρίμα που πρόσωπα με Ιστορία
στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο δεν μπορούν ή δεν θέλουν να δουν τη
μεγάλη εικόνα και συνδράμουν στην επίθεση προς την κυβέρνηση. Και αυτή η
επίθεση θα αποτύχει. Τώρα όμως -κυρίως με την υπόθεση Μπαλτάκου- είναι η
ευκαιρία για τον Σαμαρά και τη ΝΔ να ξεκαθαρίσουν τα του οίκου τους.
Ολοι ξέρουμε την αντίφαση που κουβάλησε στη ΝΔ ο Σαμαράς και είναι ένα
μέρος (όχι όλοι) του πολιτικού προσωπικού της Πολιτικής Ανοιξης και της
λαϊκής Δεξιάς που συμπαρατάχθηκε μαζί της. Μετά τη στροφή Σαμαρά και την
εγκατάλειψη των Ζαππείων, ένα μέρος πήγε στους ΑΝΕΛ, ενώ οι θύλακες που
παρέμειναν άρχισαν σταδιακά να απομακρύνονται από την κυβερνητική
πολιτική με ακραίο παράδειγμα την εμμονή Μπαλτάκου στη διατήρηση διαύλων
επικοινωνίας με τους νεοναζί. Η ευθύνη Σαμαρά για τη διατήρηση
Μπαλτάκου σε νευραλγική θέση είναι προφανής. Και η υποχρέωσή του να
ξεμπερδέψει από τους φορείς αυτών των ακροδεξιών αντιλήψεων
προφανέστερη.
Μέσα, όμως, από αυτήν την περιπέτεια αποδείχτηκε
και η μεγάλη συμβολή του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση. Το ΠΑΣΟΚ χωρίς να
ταλαντευτεί -παρά τα τεράστια εσωτερικά του προβλήματα και το πολιτικό
κόστος που κατέβαλε- ως προς το βασικό διακύβευμα ταυτοχρόνως προέβαλε
σταθερά σε όλα τα επίμαχα ζητήματα (αντιρατσιστικό, Χρυσή Αυγή κ.λπ.)
την προοδευτική θέση.
Σε αντίθεση με τη ΔΗΜΑΡ δεν έφυγε, επέμεινε
στην παράλληλη συμμετοχή στην κυβέρνηση και στην προβολή των
προοδευτικών θέσεων και των διαφωνιών του. Η πολιτική θέλει επιμονή και
υπομονή. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά της υπεύθυνης Κεντροαριστεράς από
εκείνα τα παλιά ή νέα σχήματα που μιλούν "αφορολόγητα", αλλά δεν θέλουν
και να ασχοληθούν με τον σκληρό πυρήνα της πολιτικής. Αυτή είναι η
δύναμη της Ελιάς και θα φαίνεται όλο και περισσότερο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου