Ελλάδα, Ιούλιος 2015.

 Της Μαρίας Κουτσιούκη
Βρισκόμαστε στο 2015. Δύο χιλιάδες δεκαπέντε. Το γράφω μήπως και συνειδητοποιήσουμε πόσα χρόνια περάσανε και ποια είναι η πορεία μας ως ανθρώπινα όντα στη γη. Ξέρουμε πώς να αξιοποιούμε τους πόρους και να τους εκμεταλλευόμαστε, ξέρουμε να διοικούμε, έχουμε μια ιστορία, ένα παρελθόν, αλλά αντί να οδεύουμε σε μια πορεία η οποία θα φέρει θετικά αποτελέσματα απανταχού και σε όλους τους τομείς, (καθώς τα γνωρίζουμε όλα πλέον) φτάσαμε στο έτος 2015 να μην ξέρουμε, πώς μια πονεμένη Ελλάδα να την βάλουμε σε τάξη.

Έχουμε μπροστά μας ένα δημοψήφισμα και ένα καθήκον σαν Έλληνες πολίτες να αποφασίσουμε ποιο είναι το σωστό για τη χώρα μας, για εμάς τους ίδιους! Ναι ή όχι στα μέτρα που μας επιβάλει η ευρωπαϊκή ένωση;

Βρισκόμαστε σε έναν συνεχή έμμεσο πόλεμο, με στόχο την αποδυνάμωση της δικής μας χώρας και της εκμετάλλευσης της από ξένους. Ξένους που ποτέ δεν αγάπησαν αυτό τον τόπο και ποτέ δεν έζησαν εδώ. Δεν ξέρουν το καλό αυτού του τόπου ποιο είναι. Απλά εκμεταλλεύονται την άγνοια και την μη ικανότητα των κυβερνόντων μας προς όφελός τους. Αυτό το έχουμε συνειδητοποιήσει;

Γιατί λοιπόν, εφόσον μας δίνεται η ευκαιρία σαν Έλληνες πολίτες να αποφασίσουμε για το μέλλον μας, δεν μπορούμε; Είναι ξεκάθαρο πως τα μέτρα που θέλουν να μας επιβάλουν θα μας ωθήσουν σε μια κατάσταση κρίσης, πιο κρίσης από αυτήν που ήδη βιώνουμε. Με βασικό μισθό στα 400 ευρώ, είστε σίγουροι ότι θα μπορέσετε να ζήσετε;

Βλέπω σκυμμένα κεφάλια ήδη να προσκυνούνε χωρίς λόγια τη Μέρκελ και την κάθε Μέρκελ για ένα κομμάτι ψωμί. Ένα κομμάτι ψωμί. Κατάλαβε κανείς πόσο κρίσιμη είναι η κατάσταση αυτή τη στιγμή; Ή μήπως νομίζει κανείς ότι αν πει το «ναι» θα του δώσει η Γερμανία ψωμί να φάει;

Δεν είμαστε δούλοι κανενός. Είμαστε ένας λαός με πλούτη. Ανεκμετάλλευτα μεν, αλλά να, ιδού η ευκαιρία να κάνουμε το «μπαμ» και να ξεφύγουμε από τον ευρωπαϊκό κλιό που αντί να μας βοηθάει, στενεύει όλο και περισσότερο. Στενεύει και θα μας πνίξει κακόμοιροι Έλληνες και δε το έχουμε πάρει χαμπάρι.

Λαμβάνοντας υπ’ όψιν την ιστορία του έθνους μας θα δούμε ότι ποτέ δεν είχαμε βοήθεια προς την χώρα μας, χωρίς κάποιο όφελος κρυμμένο από πίσω. Κανείς δεν μας έδωσε τη σωτηρία. Μόνοι μας την αποκτήσαμε. Και τώρα που μας δίνεται το δικαίωμα να αντισταθούμε και να ξεκινήσουμε ακόμη και από το μηδέν, φοβόμαστε.

Μα το φόβο να τον περιμένουμε όταν μετά περισσής άνεσης θα πούμε το «ναι» και θα υποκύψουμε, άπραγοι, φτωχοί, χωρίς έλεος στις ξένες δυνάμεις που πάντα θέλανε να κοντρολάρουν τούτη τη χώρα.

Έμαθαν πως με το να επιτεθούν άμεσα την Ελλάδα με πόλεμο, δεν τους βγαίνει σε καλό. Και τώρα την τρώνε από μέσα. Έλληνα τι περιμένεις; Δεν παίρνεις παράδειγμα από το παρελθόν σου τώρα; Δεν είναι μόνο η ακρόπολη κι ο Παρθενώνας ιστορία. Είναι και όλοι εκείνοι οι πόλεμοι που γίνανε για να αντισταθούμε και να κερδίσουμε την ελευθερία μας πίσω. Είναι όλοι εκείνοι οι αγώνες που έκανε ο παππούς σου και η γιαγιά σου για να ζήσεις ελεύθερος. Κι εσύ τώρα θα πας να προσκυνήσεις τη Μέρκελ για μια μπουκιά ψωμί;

Κάνε τον αγώνα σου και φτιάξε το ψωμί μόνος σου. Με το σιτάρι που θα παράγεις. Πιες το γάλα από τις αγελάδες που θα βοσκάς και κάνε εμπόριο το λάδι που παράγεις. Κι αυτά είναι μόνο τρία παραδείγματα από όλα αυτά που η χώρα σου παράγει.

Δεν είναι σίγουρο το τι θα γίνει μετά το «όχι», όμως αυτό που μας δίδαξαν με τις πράξεις τους οι πρόγονοί μας, ήταν ότι με το «όχι» υποστηρίζουμε και κρατούμε ακόμα, όσο μπορούμε, ζωντανή την Ελλάδα από μόνοι μας.

Και δεν κατάλαβα; Βρισκόμαστε ήδη σε ένα βάλτο και έχουμε βουλιάξει. Βουλιάξαμε τόσο πολύ όσο δεν πάει άλλο. Τι φοβόμαστε τώρα; Να ξεκινήσουμε από το μηδέν και να αναλάβουμε μια ανοδική πορεία; Ή εκτός κι αν προτιμάτε αυτή την ‘’υπέροχη’’ σταθερότητα σε αυτήν την ‘’υπέροχη’’ κατάσταση. Ένα χρέος δισεκατομμυρίων, μισθοί της πείνας, αυτοκτονίες, άστεγοι, άνεργοι.

Μας έφτασαν σε ένα σημείο φτώχειας, να μπαλώνουμε τις κάλτσες μας και να τις ξανά φοράμε. Να τρώμε ψωμί μιας βδομάδας, να μην έχουμε λεφτά να πληρώσουμε το ρεύμα, το νερό, τις βασικές μας ανάγκες. Αν θέλετε και τα παιδιά σας να ζήσουν έτσι, σε αυτή τη σταθερότητα πείτε «ναι». Δε θα σώσετε κανέναν έτσι. Θα δηλώσετε δούλοι των Μεγάλων δυνάμεων και θα παρακαλάτε για να φάτε ένα κομμάτι ψωμί.

Αν όμως έχετε λίγο στη ψυχή σας πνεύμα ελληνικό και λογική ανθρώπου, αντισταθείτε, υψώστε το κεφάλι και φωνάξτε «ΟΧΙ»! Όχι στην πείνα, όχι στην εξαθλίωση, όχι στη δουλεία, όχι στο να είμαστε υποχείρια ξένων που το μόνο που θέλουν είναι να στραγγίξουν την Ελλάδα μέχρι την τελευταία της σταγόνα.

Χρόνια τη θέλανε τούτη τη χώρα οι ξένοι. Θέλετε να τους τη δώσετε; Θέλετε να προσκυνήσετε αυτούς που σκοτώσανε τους προγόνους σας; Κάντε το. Απλά να ξέρετε ότι θα ανατρέψετε όλη την ιστορία του γένους. Ενός γένους που δεν έμαθε ποτέ να σκύβει το κεφάλι στον εχθρό, αλλά πάντοτε έβρισκε τον τρόπο να τον πολεμά και να τον διώχνει.

Είμαστε υποδουλωμένοι. Δεν είμαστε ελεύθεροι. Δεν ξέρω ποιο θα είναι το τίμημα της αντίστασής μας, αλλά ξέρω ότι μεθαύριο στα παιδιά μου θα λέω, ότι πάλεψα κι εγώ σαν αγωνιστής για να προστατεύσω και να ξανά δημιουργήσω την Ελλάδα. Την Ελλάδα που κάποιοι ξεπούλησαν για τριάντα αργύρια.